Linda werkt als zorgbemiddelaar bij Kwintes en is daarnaast al twee jaar teamlid van Samen Sterker in de Wijk:
Bij Samen Sterker in de Wijk kan ik stilstaan bij wat inwoners echt nodig hebben en daarbij aansluiten. Soms betekent dat dat ik er gewoon ben en naar ze luister. Een andere keer vragen ze me om zaken te regelen. Ik merk dat ze deze manier van werken enorm waarderen en daar doe ik het voor. Ook vind ik het bijzonder om al deze mensen te ontmoeten. Dat ze mij toelaten, vertrouwen en laten meedenken. Op deze manier combineer ik mijn zakelijke functie met dit waardevolle contact met mensen.
Bij Samen Sterker in de Wijk kunnen we het werk doen waar het om draait, zonder de rompslomp eromheen. Dus niet: intake, doelen formuleren, inzet bepalen en tijdschrijven. Die formele regels laten we los. We kunnen letterlijk naast iemand gaan zitten en de tijd nemen om iemand te leren kennen. Zo ontdekken we wat ze willen, nodig hebben en wat wij daarin kunnen doen. We zijn vrij om samen met inwoners invulling te geven aan de ondersteuning. Daarbij hoeven we geen rekening te houden met een vooropgesteld plan of wat er wordt verwacht door een manager of de gemeente. Eigenlijk is het heel simpel.
Zo heb ik het niet altijd ervaren. Er kwam bijvoorbeeld een mevrouw binnen met de vraag: ik wil rust. Zij woonde bij haar zoon en er speelde heel veel in dat gezin. Er waren al heel veel instanties betrokken. Ook mijn gedachte was: er speelt zoveel rondom kleinzoon, hier moeten we wat mee. Maar na twee gesprekken merkte ik dat ze behoefte had aan iemand die zonder oordeel luisterde naar háár verhaal. En dat heb ik gedaan. Ze voelde zich enorm gezien en geholpen en spreekt dat ook uit.
Na een tijdje veranderde de behoefte aan rust in iets willen betekenen voor een ander. Ze is zelfs vrijwilligerswerk gaan doen. Je kunt zóveel met zo weinig bereiken, door iemand de ruimte te geven en in contact te blijven. Deze mevrouw heeft geleerd om voor zichzelf te kiezen en voelt zich nu weerbaar. Zonder dat ik actief iets heb gedaan. Dat voelde voor mij in het begin heel onnatuurlijk. Het was daarom heel fijn dat ik teamleden om me heen had met wie ik hierop kon reflecteren.
Ik heb oprecht bewondering voor mensen die bij ons terecht komen en nog zoveel willen voor zichzelf. Terwijl uit hun verhaal blijkt hoeveel narigheid ze hebben doorstaan. Je kan ook denken van nu is het genoeg, ik vraag een uitkering aan en ik ga op de bank zitten. Ik vind het mooi en bijzonder dat iemand na zoveel tegenslag iets zo graag wil. Ze willen weer gaan werken, iets betekenen voor een ander of gewoon iets ondernemen. En ik zie dat daarna iemands algehele welzijn toeneemt.
Dus een oproep aan collega’s: ga erin mee en probeer alles daaromheen los te laten. Ook jouw inschatting of iemand dat wel of niet kan en of het aansluit bij het aanbod van organisaties. Zolang het een wens is en iemand wil dat je daarin ondersteunt, ja, doe het!
